Cape York

22 September Hann River Roadhouse – Cape York
146657km – 147271km = 614km

We zijn weer vroeg wakker, de werklui zijn al eerder vertrokken en wij maken ons klaar om ook snel te vertrekken. Nu is het nog lekker rustig op de weg en dat kan betekenen dat we nog leuke dingen gaan zien. We komen van alles tegen; kangoeroe’s, koeien, paarden, busterd ( een grote loopvogel ), broga’s ( grote kraanvogels ), kookaburra’s, geelstaartkaketoe’s…. genoeg!

We rijden en rijden, een lange dag in de auto vandaag en we zijn benieuwd hoe de wegen zullen zijn. Op het onverharde deel mag je ook zonder 4WD rijden, maar dat zouden wij echt niet aandurven. Eigenlijk zie je dit ook verder niemand doen. Het gedeelte waar 4WD verplicht is, ligt tot onze grote verbazing merendeel asfalt. Dat rijd lekker door! Natuurlijk zijn er stukken wat niet geasfalteerd is, maar ook daar zijn de wegomstandigheden veel beter dan dat wij voor ogen hadden.

We stoppen onderweg bij een prachtige waterval; Fruit bat Falls. Als we aankomen zien we dat eigenlijk iedereen in het water aan het genieten is van deze schitterende waterval met kraakhelder water. Wij hadden geen zwemspullen meegenomen, maar ik zag Wouter zo bedacht kijken. “Zakken leeghalen en springen!”. Die korte broek droogt vanzelf wel weer!

We rijden verder en moeten ineens een Ferry ticket kopen, huh? Dit stond niet in onze wegenatlas! We hebben 129Dollar ( =90 euro! ) betaald voor een retourticket en ik lieg niet als ik zeg dat de overkant 50 meter verderop lag, misschien nog wel dichterbij zelfs! Soms kom je dingen tegen en dan denk je… het is vakantie!

We rijden door en komen steeds dichterbij in de buurt van ons doel! Net voor Cape York stoppen we op een camping aan de kust; Hidden Paradise. Het ziet er netjes uit allemaal. Na zo’n lange reis van ongeveer 9,5uur heb ik besloten om uit eten te gaan. Vandaag maar even samen genieten van deze avond.


23 September Cape York

Vandaag gaan we echt naar ‘The Tip” rijden, het noordelijkste punt van het vaste land. We starten voor het eerst eens rustig op, in die zin dat we niet direct de auto inspringen. We ontbijten wat en gaan daarna eerst een wandeling op het strand maken waar we gister de hele avond naar gekeken hebben. Een mooi uitzicht, alleen jammer dat het wat bewolkt is vandaag waardoor het zicht op de andere eilanden die je in de verte ziet minder zichtbaar zijn. Aan de andere kant zijn wij ook wel blij met wat bewolking, het is hier erg warm ondanks de vele wind!

Onderweg naar ‘The Tip’ rijden we langs een tentje ‘Croc Tent’. Hier kun je informatie winnen en souvenirs kopen. We krijgen te horen wat de leukste plekken zijn om te kijken en welke wegen er redelijk begaanbaar zijn. Het blijven hier allemaal 4WD routes, wat Wouter helemaal leuk vind om te berijden.

Wauw, wat adembenemend mooi is het hier! Witte stranden, blauw helder water, mangrove langs de kant… wauw! Als we niet verder kunnen met de auto lopen we nog via een klauterwandeling omhoog naar de top en iets verderop staat een bord waar we ons bevinden, het noordelijkste punt van Australië! Uiteraard een foto moment, maar dat doet iedereen hier.
We zoeken een leuk plekje op om even uit te rusten en om wat te drinken. Natuurlijk zit Wouter altijd te koekeloeren in het water of die iets leuks ziet. Een paar keer ziet hij iets op komen, maar kan het nog niet plaatsen. Tot dat ik het dichterbij zie en dan blijkt het een enorme zeeschildpad te zijn, schitterend!

Terug bij de auto rijden we door naar Somerset Beach. Het waait hier enorm, maar we zetten toch even 2 stoeltjes neer om wat te drinken. Wij vonden het geen hele mooie strand, maar de kokosnoten aan de bomen en wat vissers die bezig zijn in het water is toch leuk om te zien. Onderweg komen we nog een Dingo tegen.

Onze derde plaats waar we graag wilden kijken was bij Punsand Bay. Dit is wel een mooie plek. Als we naar de zee aan het kijken zijn lijkt het wel alsof er een plank tegen de stroming in aan het drijven is, vreemd! Toch maar even de lens verwisselen om verder in te kunnen zoemen. Zien we een krokodil die zeker 4 meter lang is. Zoals Wouter zei: “Echt super gaaf!”.

We rijden terug naar het grootste dorp Bamaga om de tanks ( ja we hebben er 2 in deze auto ) helemaal vol te gooien, het kost wat.. maar dan heb je ook wat! De prijzen liggen hier veel hoger, maar dat hadden we ook wel verwacht als je aan het einde van de wereld zit. Floortje Dessing is hier ook geweest, leuk om terug te kijken.

Na een dagje toeren zijn we terug op de camping, we gaan zo eens proberen te koken met deze wind. Ik ben benieuwd, vandaag eten we kangoeroebiefstuk met gebakken aardappels.

Als we in de camper lekker tegen elkaar aan liggen vraagt Wouter ineens: 'Wil je met me trouwen?' Wauw, op het Noordelijkste puntje van Australië! Cape York had onze hart al gestolen door haar schoonheid, maar nu is het wel een hele bijzondere plaats geworden voor ons!


24 September Cape York – Musgrave Roadhouse
147422km – 147980km = 558km

We rijden al vroeg weg, het zal vandaag weer een lange zit worden. Vannacht heeft het flink geregend en ook nu rijden we in de regen weg. Het enigste voordeel is dat er minder stofwolken ontstaan als een auto je tegemoet komt rijden of je voorbij rijdt.

We zijn er inmiddels achter dat er 2 routes rijden naar en van Cape York. Naast de weg ligt namelijk ook een weg die ze de ‘Old Telegraph route’ noemen. Deze route was de standaard route die men moest nemen voordat de nieuwe weg aangelegd was. Het is een echte 4WD route waar je veel door het water ( met name de Jardine River ) heen moet. Een echt avontuur dus! Het lijkt Wouter dan ook leuk om daar een stukje van te rijden, vooruit dan maar. We wilde er direct op zien te komen om het te proberen, na 5km kon je er eventueel nog af volgens de boeken. Helaas hebben we het begin nooit gevonden van de route, want we stonden ineens weer bij de Ferry. Deze waren nog niet geopend, we moesten wachten tot ze begonnen te varen.

We hadden op de heenweg al gehoord dat we zeker de ‘Eliotfalls’ en de ‘Twinfalls’ niet over mochten slaan. We snapten het ook al niet dat we deze op de heenweg gemist hadden. Ze blijken op de route te zitten van de ‘Old Telegraph’. Aangezien die ingang wel duidelijk stond aangegeven zijn we richting de watervallen gereden. Niet zomaar, we hebben erg lang over 5km moeten doen. Daarnaast moesten we ook door het water heen. Ik heb bij zoiets altijd mijn twijfels en Wouter zegt dan; “Maar ik zie bandensporen, dus er zijn al anderen voor mij geweest. Dit kunnen we gewoon doen”. Het water kwam dan ook veel hoger dan dat Wouter had verwacht, over de motorkap heen! En Wouter maar genieten achter het stuur. Aangekomen bij de watervallen was ik natuurlijk al misselijk van al dat geschut! Blij dat we er even uit konden.

Het waren allemaal diverse kleinere watervallen achter elkaar, een leuk gezicht. Je kan rondom lopen om de andere waterval te bekijken. Normaal zou je hier in kunnen zwemmen, maar omdat het regende en het nog vroeg was hebben we dat achterwegen gelaten.

We rijden helemaal door naar Mushgrave Roadhouse, hier wilden we stoppen om te overnachten. Vanaf daar begint namelijk de route door het Lakefield NP waar we morgen door heen willen rijden. Bij aankomst vonden wij het al vrij druk, dat hadden we nog niet meegemaakt. Toch komen er na ons nog veel meer kampeerders. Zo leuk om te zien hoe zij kamperen.

Wat wel leuk is om te zien, is de manier hoe de Australiërs zich verplaatsen van en naar Cape York. De meesten hebben een boot bij zich om daar te vissen, anderen zelfs een Quad! De caravans zijn allemaal opvouwbaar en zie je in verschillende maten. Anderen zien we op de motor voor bij komen en we hebben zelfs één fietser gezien! De auto’s van de Australiërs zijn geheel gericht op deze manier van vakantie. Meestal zijn het jeeps met een achterbak waar je u tegen zegt. Alles netjes op orde in bakken, koelkast wordt zo naar voren geschoven en de bbq is niet te missen.